بگذار یک گوشه‌ی صحن، فرشی چیزی پیدا کنم تا بتوانم بنشینم بنویسم. به نظرم آن‌جا کنارِ قبرِ «قطب راوندی»[1] خوب باشد. ولی هوا کمی سوز دارد. احتمالاً تا نوشته تمام بشود، مختصر یخی زده‌ام!
قبر «علامه قطب راوندی» که گوشه ای ازین شکوه جاخوش کرده است
بهتر است بلند شوم بروم داخل یکی از این حجره‌های دورِ صحن که یحتمل گرم‌تر
باشد. مثلاً کنار قبر «آشیخ فضل ال‍له»![2]
داخل حجره رو به گنبد می‌نشینم و نگاهم را دوباره به بارگاه زیبای «حضرت
معصومه» می‌اندازم. گنبدی که به قولِ اهل دل: «همان حال و هوای نجف را دارد. ولی
در مقیاسی کوچک‌تر!» حرف هم، حرفِ اهل دل! اتفاقاً این گنبد، چقدر هم شبیهِ گنبدِ
مولاست!
